Literatura

Artykuły o świdnickiej literaturze – 1. Życie literackie Świdnicy w latach 1945-89 ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

Po zakończeniu II wojny światowej na mocy międzynarodowych traktatów Świdnica została włączona do Polski. Wkrótce przybyli do niej mieszkańcy okolic Wilna, Lwowa, Warszawy czy też Krakowa. Z tej napływowej ludności rekrutowali się pierwsi literaci, dla których Świdnica stała się nową małą ojczyzną. Niestety, wśród przybyłych osób nie znalazł się żaden znany literat. Mimo tego mieszkańcy […]

Artykuły o świdnickiej literaturze – 2. Świdnickie życie literackie – wybrane zjawiska z lat 1989-2010 ▪ Wojciech Koryciński

Literatura, Nowości

WSTĘP To, czego świadkiem była publiczność literacka śledząca wydarzenia rozgrywające się na przełomie XX i XXI wieku w dziedzinie literatury, wiązało się bezpośrednio z przemianami, które zostały zapoczątkowane w roku 1989. Proces demokratyzacji państwa polskiego odcisnął swe piętno również w dziedzinie literatury, bowiem radykalnie ograniczono mecenat państwowy, który przed 1989 rokiem był politycznym narzędziem wpływania […]

Artykuły o świdnickiej literaturze – 3. Świdnica jako bohaterka literacka w prozie współczesnej. O literaturze świdnickiej na marginesie szkicu prof. Mariana Ursela ▪ Zdzisław Grześkowiak

Literatura

Z ogromną satysfakcją należy odnotować dostrzegalne ożywienie w świdnickim środowisku twórców literatury, które w polityce kulturalnej władz samorządowych zepchnięte zostało na dalszy, prawie niewidoczny plan. A wystarczy spojrzeć tylko w kierunku samorządu pobliskiego Wrocławia, by znaleźć godny naśladowania przykład, jak promować i wspierać lokalnych twórców. Czy można się temu dziwić, kiedy prawie 10 milionów Polaków […]

Elmanowska Barbara – Poetka poszukująca. Część 1. Biogram

Literatura

Barbara Elmanowska – (ur. 1981). Debiutowała w 2006 roku esejem Zawsze fragment (I miejsce w konkursie „Literackie Talenty 2006”, Świdnica). Autorka tomików: Tę drogerię mam po drodze (2008) – (nagroda w konkursie na debiut poetycki, organizowany przez wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich) – oraz Próby generalne (2014). Jej wiersze były tłumaczone na język czeski. Interesuje […]

Elmanowska Barbara – Poetka poszukująca. Część 2. Pani Basia i jej żywoty ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

29 wierszy składających się na debiutancki tom Tę drogerię mam po drodze autorstwa Barbary Elmanowskiej to pozycja wydawnicza, po którą powinny sięgnąć osoby przed debiutem, choć nie tylko. Także kobiety, szczególnie z wyższym wykształceniem, te pracujące w biurach. Najlepiej żeby były dotknięte dramatem swojej płciowości i świadome umowności gestów w sferze kultury. Zaproszenie do lektury […]

Elmanowska Barbara – Poetka poszukująca. Część 3. Apoteoza ciała i misterium codzienności ▪ Leszek Florek

Literatura

Niektórzy noszą w sobie przekonanie, że poezja powinna boleć, bo z bólu rodzi się jej prawdziwe oblicze. Wprawny czytelnik z łatwością zorientuje się, czy ma do czynienia z poezją, czy też z wytworem poezjopodobnym napisanym przez sprawnego rzemieślnika. Ktoś kiedyś powiedział, że jest bardzo dużo osób piszących wiersze, ale poetów niewielu. I jakaś prawda w […]

Elmanowska Barbara – Poetka poszukująca. Część 4. Recenzja tomiku "Próby generalne" ▪ Ryszard Mierzejewski

Literatura

Wiersze Barbary Elmanowskiej (ur. 1981), urodzonej i zamieszkałej w Świdnicy na Dolnym Śląsku, wydane w noworudzkiej oficynie „Mamiko”, są już drugim tomikiem poezji tej młodej absolwentki filologii polskiej we Wrocławiu. Debiutowała w 2006 roku esejem pt. „Zawsze fragment”, którym zdobyła I miejsce w konkursie „Literackie Talenty 2006″. Trzy lata później ukazał się jej debiutancki tomik […]

Elmanowska Barbara – Poetka poszukująca. Część 5. Przymierzanie świata ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

Po pierwszym tomie poetyckim Tę drogerię mam po drodze, wydanym w 2009 r. jako pokłosie konkursu organizowanego przez wrocławski oddział Stowarzyszenia Pisarzy Polskich na debiut poetycki, Barbara Elmanowska kazała czekać czytelnikom na swoją kolejną książkę pięć lat. I ci, którzy cierpliwie czekali, na pewno się nie zawiodą, bo Próby generalne, drugi tom, na który złożyło […]

Hebes Tamara – Senne misterium. Część 1. Biogram

Literatura

Tamara Hebes – rocznik 1967. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor czterech tomików poetyckich: ekstra nocne (1998), Ja oniryczne (2005), Muchoraj (2007), Błąd paralaksy (2015). Ponadto ma na swoim koncie  publikacje w pismach o zasięgu lokalnym i ogólnopolskim, a także w wielu antologiach i almanachach. Sporadycznie zajmuje się pisaniem recenzji książek. Laureat konkursów i konkursików poetyckich. Kilka […]

Hebes Tamara – Senne misterium. Część 2. Z tajemnego przepisu ▪ Jarosław Mariusz Gruzla

Literatura

W połowie ubiegłego roku w Bibliotece ARYTMII jako drugi tom tej biblioteki ukazała się książka Tamary Hebes pt: „ekstra nocne”. Ten debiutancki tomik, a właściwie proces jego powstawania i materializowania się ma swoją własną, dość tajemniczą historię. Jak każda tajemnica, również i ta, z zasady nie może ujrzeć światła dziennego, natomiast, jako wtajemniczony, inicjowany przez […]

Hebes Tamara – Senne misterium. Część 3. Blurb do błędu paralaksy ▪ Piotr W. Lorkowski

Literatura

Wiersze wizyjne, wizualne. Zbierane długo, z różnych przeżyć. Sytuują się w szczupłej, pełnej napięć przestrzeni pomiędzy intersubiektywnym odczytem rzeczywistości a jej indywidualnym doświadczaniem. Ich podstawową barwą jest czerwień. Najbliższa życiu barwa krwi, letniego skwaru albo płomienistego żaru. Ostaje się ona, gdy wszystko inne rozcieńczyła już powszednia szarość. Rozpala gorączkę wyobraźni, która trwa na jawie i […]

Hebes Tamara – Senne misterium. Część 4. Wstęp do Błędu paralaksy ▪ Joanna Barszczewska

Literatura

Zbiór tekstów zawartych w niniejszym tomiku jest nie tylko zaproszeniem do lektury, ale przede wszystkim zadaniem. Zadaniem, które każdy wiersz zawiera w sobie już w chwili, gdy zostaje spisany jako utwór o określonej formie. Należy wiedzieć, że utwór literacki pozbawiony czytelnika pozostaje niekompletny. Zadaniem naszej wyobraźni jest wyzwolenie echa słów autora, stworzenie przestrzeni dla tego, […]

Hrynacz Tomasz – Poeta metafizyczny. Część 1. Alfabet subiektywny – krótki hasłowy przewodnik po twórczości Tomasza Hrynacza ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

ALUZJE – jeden z krytyków literackich Piotr Wiktor Lorkowski wymienia następujących poetów, z którymi Tomasz Hrynacz toczy literacki dialog: Mickiewicz, Słowacki, Miciński, Libert, Baczyński, Krynicki, Maj, Świetlicki, Rimbaud, Bukowski, Kunze, Celan, Merton. BAROK – w twórczości Tomasza Hrynacza widać kilka nawiązań do poetyki baroku. Po pierwsze, świat przedstawiony jest ukazywany z perspektywy świeckiej, a pewne […]

Hrynacz Tomasz – Poeta metafizyczny. Część 2. Usługi turystyczne (Praski raj – recenzja) ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

„Przebiegamy wzrokiem wzdłuż kolejnych linijek tygodni, nieświadomi tego, co nas jeszcze czeka (…) Ostatecznie zaplanowana podróż nie wyszła na jaw i teraz świat przenosimy na dwóch kółkach. Przedpołudnia w leniwych zakrętach lub na prostej, senne niebycie z zapasem mineralnej. Myślisz, że wiesz o mnie wszystko, ale mój sen to podróż ze znakiem zapytania (…)” (Praski […]

Hrynacz Tomasz – Poeta metafizyczny. Część 3. Festina Lente (Prędka przędza – recenzja) ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

Z niezwykłą konsekwencją Tomasz Hrynacz przemierza te same obszary tematyczne we wszystkich tomikach. Ale robi to z coraz większą precyzją. Doskonałość formalna ostatniego tomu pozwala uznać tę książkę za najlepszą w dorobku poety. Kloto, Lachesis, Atropos – trzy Parki, choć nie występują jako główne bohaterki najnowszego tomu poetyckiego T. Hrynacza Prędka przędza, to jednak ich […]

Hrynacz Tomasz – Poeta metafizyczny. Część 4. Misterium smaków (Przedmowa do 5 smaków – recenzja) ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

Przedmowa do 5 smaków, dziesiąty zbiór wierszy Tomasza Hrynacza, zawiera 37 lapidarnych scen, które składają się na historię życia pewnego anonimowego bohatera. Historię, zdradźmy, mało pokrzepiającą. Więc jeśli ktoś zachęcony tytułem sięgnie po lekturę tej książki, oczekując atmosfery feerii lub fiesty z rozgrzanej sierpniowym słońcem Malagi, ten srodze się zawiedzie. Czeka na niego bowiem jedynie […]

Jasek Mieczysław – Poeta rozdwojony. Część 1. Biogram

Literatura

Mieczysław Jasek – ur. 1925 w Szczyrku, zm. 2007 w Świdnicy, z wykształcenia filolog i pedagog. Od 1950 r. związany ze Świdnicą. Zadebiutował w 1958 r. tomikiem „Ziemia Uśmiechnięta”. Publikował swe utwory m.in. w „Głosie Nauczycielskim”, „Współczesności”, „Poglądach”, „Kamenie” i „Życiu Literackim”. Jego wiersze prezentowane były w audycji radiowej w cyklu „Poezja niejedno ma imię” […]

Jasek Mieczysław – Poeta rozdwojony. Część 2. Mieczysław Jasek – pedagog i poeta ▪ Ryszard Len

Literatura

Pomiędzy kopułami legendarnych szczytów Baraniej Góry, Czantorii i Skrzycznego, w dolinach poprzecinanych rzekami i rwącymi potokami jeszcze pełnymi szlachetnych pstrągów, w pobliżu tryskających źródeł Wisły, żyją od wieków górale śląscy – lud spokojny, pracowity, wrażliwy i patriotycznie usposobiony. Pośród gazdów i baców uprawiających kamieniste role i wypasających owce na graniach Wisły, Szczyrku i Ustronia, a […]

Jasek Mieczysław – Poeta rozdwojony. Część 3. Słowo wstępne ["Profile metalu"] ▪ Lucjan Szproch

Literatura

Trzeci tomik wierszy Mieczysława Jaska „Profile metalu” stanowi punkt zwrotny w dotychczasowej twórczości. Poprzednie, „Ziemia uśmiechnięta”, „Krynoliny baroku”, niosły ulotny urok górskiego pejzażu, którego źródłem były Karkonosze czy rodzime Beskidy lub urzekające zabytki bądź sama aura starej, piastowskiej Świdnicy. Natomiast „Profile metalu” powstały z bliskich, wielorakich kontaktów z załogą Świdnickiej Fabryki Urządzeń Przemysłowych, wśród której […]

Jasek Mieczysław – Poeta rozdwojony. Część 4. Poeta rozdwojony [Wiersze wybrane, 1988] ▪ Tadeusz Sznerch

Literatura

Mieczysław Jasek to poeta próbujący scalić, wydawałoby się światy do siebie nieprzystające: świat natury i świat cywilizacji przemysłowej. Oba go fascynują, stanowią jego obsesję; potęga i piękno natury, i dynamizm, agresywność, ale i swoisty heroizm przeobrażającego świat człowieka. To jest powodem rozdwojenia bohatera lirycznego. Podziwiając piękno natury (upostaciowanej w pejzażu górskim), terapeutycznie z nią obcując, […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 1. Glossa do twórczości poetyckiej Danuty Saul i Franciszka Kawków (opowieść osobista na marginesie twórczości poetyckiej) ▪ Wojciech Koryciński

Literatura

Minęło już sporo czasu od poetyckich debiutów Danuty Saul-Kawki i Franciszka Kawki – prawie pół wieku. Dziś dla wielu świdniczan, zwłaszcza młodszego pokolenia, to postacie zupełnie nieznane. Dlatego przygotowując materiały na stronę portalu Świdnica – Moje Miasto (www.mojemiasto.swidnica.pl), pomyślałem, że warto podzielić się paroma własnymi spostrzeżeniami i przemyśleniami – i na temat twórczości autorów, i […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 2. Biogram – Danuta Saul-Kawka

Literatura

Danuta Saul-Kawka (ur. 1947) – poetka, pisze również prozę i teksty publicystyczne, społecznik. Debiutowała podczas VII Kłodzkiej Wiosny Poetyckiej w 1969 r. Jest autorką tomików poetyckich *** (1977) i Czasu jak na listek (1981), wydanego nakładem Wydawnictwa Ossolineum. Publikowała swoje utwory we „Współczesności”, „Tygodniku Kulturalnym” i „Życiu Literackim” oraz w wielu wydawnictwach regionalnych. Wielokrotnie nagradzana […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 3. Biogram – Franciszek Kawka

Literatura

Franciszek Kawka (ur. 1948) – poeta, prozaik, autor tekstów publicystycznych. W latach 70. był prezesem Koła Młodych we Wrocławiu oraz członkiem Wałbrzyskiego Klubu Młodych Pisarzy. Publikował w „Kulturze Dolnośląskiej”, „Informatorze Kulturalnym Województwa Wałbrzyskiego”, „Trybunie Wałbrzyskiej” i „Roczniku Świdnickim”. Zdobywał nagrody i wyróżnienia w turniejach poetyckich, m.in. w turniejach „O Złotą Lampkę Górniczą” i Turnieju Jednego […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 4. „Listki” i „Witryny”, czyli perypetie muzy regionalnej ▪ Mieczysław Orski

Literatura

Z pisarzy liczących się najwyżej w hierarchii ogólnopolskiej Wałbrzych ma Mariana Jachimowicza; tworzy tu poza tym kilkunastu innych autorów, których dorobek książkowy nie przekracza jednej, w najlepszym wypadku dwu pozycji (więcej posiada ich jeszcze Włodzimierz Piotrowski). Sytuacja to o tyle dziwna i zasługująca na chwilę refleksji, że ożywienie literackie w ostatnim czasie osiągnęło w Wałbrzychu, […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 5. Jej punkt widzenia ▪ Jacek Łukaszewicz

Literatura

Wiersze Danuty Saul wiążą się w mojej pamięci z Kłodzkimi Wiosnami Poetyckimi. Tam pojawiła się jako młodziutka poetka. Potem jej utwory wyławiali jurorzy konkursów poetyckich. Drukowała w czasopismach, opublikowała w Wałbrzychu arkusz, dobrze przyjęty przez krytykę, która autorom innych wałbrzyskich arkuszy nie szczędziła cięgów. Teraz ukazał się książkowy debiut: „Czasu jak na listek”. Pisze w […]

Kawka Franciszek i Danuta Saul-Kawka. Część 6. Od codzienności do abstrakcji ▪ Karol Maliszewski

Literatura

Kiedy otrzymałem debiutancką książkę Franciszka Kawki – „Fatum błędu”, to jeszcze tego samego dnia zasiadłem do spisywania swych wrażeń. Wkrótce podzieliłem się nimi z dolnośląskimi miłośnikami poezji za pośrednictwem Radia Wrocław. Przy pierwszym spotkaniu wykształciło się we mnie przekonanie o awangardowych korzeniach tej poezji, o utajonej fascynacji lingwizmem. Odniosłem wrażenie, że autor dojrzewał w cieniu […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 1. Biogram

Literatura

Wojciech Koryciński – ur. 1979 r., pomysłodawca i współorganizator Świdnickich Śród Literackich (cyklicznej imprezy odbywającej się od 2006 r.) oraz świdnickiego literackiego Festiwalu Cztery Żywioły Słowa, członek stowarzyszenia Chiazm oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Autor licznych artykułów o tematyce krytycznoliterackiej i kulturoznawczej oraz powieści Tajemnice ulicy Pańskiej (2010), Niebieskie zakony (2013), farsy Urząd nad jeziorem (2013) […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 2. Miasto z przeszłością. O świdnickich powieściach Wojciecha Korycińskiego Tajemnice ulicy Pańskiej i Niebieskie zakony ▪ Wojciech Browarny

Literatura

Chociaż powieści Wojciecha Korycińskiego mogą budzić stylistyczne i kompozycyjne zastrzeżenia, uważam, że z kilku powodów warto się nimi poważnie zainteresować(1). Po pierwsze – teksty Korycińskiego jako powieści kryminalne o tematyce historyczno-regionalistycznej stanowią skrzyżowanie odmian gatunkowych prozy fabularnej, charakterystyczne dla przemian współczesnej polskiej literatury, które są związane z poszukiwaniem wyrazu dla prywatnego lub regionalnego stosunku do […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 3. You'll never know ▪ Paweł Mackiewicz

Literatura

Tajemnice ulicy Pańskiej, powieściowy debiut świdnickiego prozaika, animatora kultury, polonisty, to książka wielowymiarowa i bogata w literackie nawiązania. Potrafi ona zainteresować czytelników spragnionych wartkiej narracji, a zarazem stanowi gratkę dla poszukiwaczy wątków filozoficznych, intertekstualnych aluzji, wielopiętrowych konstrukcji. Powieści patronuje przede wszystkim Fryderyk Nietzsche (Poza dobrem i złem) oraz Umberto Eco (Imię róży) i – najprawdopodobniej […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 4. Motyw – nieznany. Jeden morderca, który zostawił list. Podejrzani – wszyscy ▪ Karolina Moroz

Literatura

„Nie, tym sposobem nie dojdę do niczego” – dedukuje jeden z bohaterów debiutanckiej powieści Wojciecha Korycińskiego „Tajemnice ulicy Pańskiej”. Czytelnik staje przed podobnym dylematem, tropi, śledzi, próbuje w całość ułożyć elementy misternie zaplanowanej gry. Czasem nawet może się zirytować, próbując odczytywać „Tajemnice…” jak powieść kryminalną, gdyż powieść ta powstała tylko i aż pod pozorem zbrodni. […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 5. Świdnicki pitawal ▪ Zdzisław Grześkowiak

Literatura

August Wittich, jeden z bohaterów debiutanckiej powieści Wojciecha Korycińskiego Tajemnice ulicy Pańskiej, mianem grubiańskiej literatury określił gromadzone przez syna podręczniki kryminalistyki. Ten wykształcony na klasycznej estetyce były archiwista zapewne w swojej bibliotece nie posiadał literatury popularnej. W dawniejszej terminologii dominowały jej nazwy o wydźwięku pejoratywnym: literatura jarmarczna, odpustowa czy wręcz tandetna. Osobliwość literatury popularnej tkwi […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 6. Szukaj księgi ukrytej w katedrze ▪ Magda Piekarska

Literatura

Wojciech Koryciński, nominowany dwa lata temu do przyznawanej przez naszą redakcję nagrody WARTO za „Tajemnice ulicy Pańskiej”, opublikował właśnie kolejny świdnicki kryminał retro – lepszy od poprzedniego. W „Niebieskich zakonach” zagadkę skrywa katedra, a za murami miejskich kamienic tajemnicze stowarzyszenia odprawiają swoje mroczne obrzędy. Koryciński uczy języka polskiego w liceum, jest pomysłodawcą i organizatorem Świdnickich […]

Koryciński Wojciech – W stronę mityzacji rzeczywistości. Część 7. Recenzja "Niebieskich Zakonów" ▪ Adrianna Michalewska

Literatura

Do Niebieskich zakonów usiadłam sobie pewnego popołudnia z myślą, że książka nieduża, historia zapowiada się ciekawie, poczytam i będzie miło. I oberwałam jak obuchem. Bo owszem, książeczka niegruba, historia zapowiada się miło (tajemnica, obraz, masoni, księga i kościół farny w Świdnicy), ale potem to już sobie autor szydzi z czytelnika na całej linii. Bo choć […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 1. Biogram

Literatura

Ryszard Latko – ur. 7 lutego 1941 r. w Woźnikach koło Wadowic. Dramaturg, scenarzysta i powieściopisarz. Autor głośnego debiutu literackiego – sztuka teatralna „Tato, tato, sprawa sie rypła”, za który w 1976 r. otrzymał I nagrodę w XV Konkursie Debiutu Dramaturgicznego Teatru Ateneum w Warszawie. Rok później przyznano mu indywidualną nagrodę za udany debiut teatralny […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 2. Jak nam tragedia wiejska nareszcie się rypła ▪ Anna Błaszkiewicz

Literatura

Sztukę Ryszarda Latki „Tato, tato, sprawa sie rypła” opublikowaną w październikowym numerze „Dialogu” z 1976 r. można uznać za swego rodzaju ewenement we współczesnym dramacie chłopskim w Polsce. Świadczy o tym choćby liczba premier zaskakująca w przypadku pisarza na dobrą sprawę nieznanego. Czym tłumaczyć ten sukces? I – co ważniejsze – czy jest on zasłużony? […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 3. Kaliska prapremiera ▪ Barbara Osterloff

Literatura

Autor napisał o sobie w programie: „Byłem górnikiem, instruktorem KO, ślusarzem, murarzem, tokarzem, elektrykiem, autentycznym kowbojem w Wilczej Dolinie, bankowcem, pegeerowcem, pocztowcem, foto-filmowcem, ćwikiem, zetwuemowcem, mechanikiem maszyn rolniczych, Martin Edenowcem, itd.,itd., itd.”. Od roku jest jeszcze laureatem XV Konkursu Debiutu Dramaturgicznego Teatru Ateneum – i jako początkujący pisarz stypendystą Ministerstwa Kultury i Sztuki. Zaś na […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 4. Śmiech z byle czego ▪ Marta Fik

Literatura

Biografię literacką rozpoczął Ryszard Latko w 1974 r. fragmentami drukowanej w „Opolu” powieści „Wieś pod Bykiem”. Debiut przeszedł cicho, na satysfakcje nie musiał jednak autor czekać długo: kiedy w dwa lata później otrzymał I nagrodę dramaturgicznego konkursu Teatru Ateneum, z miejsca poczęto z nim wiązać wielkie nadzieje. Mniej szło zresztą o samo działo, bardziej o […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 5. Ujsoły kidawskie ▪ Zygmunt Wiśniewski

Literatura

Janusz Kidawa, zanim zaczął realizować filmy fabularne, był znanym dokumentalistą. Doświadczenia reżysera dokumentalisty mogą być pomocne w realizacji filmów fabularnych. J. Kidawa dopracował się własnego stylu łączenia fabuły z tzw. samym życiem. Zanim zaprezentował go w filmie kinowym „Sprawa sie rypła”, wypróbował w dwóch filmach telewizyjnych: „Żeniac” oraz „Bardzo spokojna wieś”. Styl ten zasadza się […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 6. Król umarł, niech żyje król! ▪ Franciszek Kawka

Literatura

 „Głupich nie sieją głupich trzeba szukać”. A więc sprawa się rypła. Ryszard Latko pojawił się nam już jako autor dyptyku scenicznego. Po „Tacie” – wołającym widza z plakatów w tak niekonwencjonalny sposób, teraz równie oryginalny tytuł sztuki „Óżont” sugeruje niezwykłość treści. Aczkolwiek sztuka ta powstała jeszcze przed Odrodzeniem z dni sierpniowych, to już wtedy narastająca […]

Latko Ryszard. Gra w ludowe. Część 7. "Wchodzenie do Europy" według latkowego placka ▪ Lucjan Momot

Literatura

W czwartek 16 czerwca br. [1994] W wałbrzyskim Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego odbyła się prapremiera „komedyi chłopskiej” świdnickiego dramatopisarza Ryszarda Latki „Zakciało sie wom Kalwaryji, czyli druga część Tato, Tato, sprawa sie rypła”. Pierwsza część „Tato, tato, sprawa sie rypła” powstała w Świdnicy w roku 1975, rok później przyniosła R. Latce I nagrodę w […]

Pocztówki Literackie ze Świdnicy ▪ Wojciech Koryciński

Literatura, Nowości

Czy można sobie wyobrazić historię miasta i jego mieszkańców bez literatury? Można. Ale o ile uboższa będzie wtedy tkanka miejska tkana z pokolenia na pokolenie za pośrednictwem różnych narracji odwołujących się do odmiennych mediów – artykułów naukowych, eseistycznych wywodów, zdjęć czy map i filmów. Literatura towarzyszy historii miasta od 1945 roku. Zapraszamy na spacery tematyczne […]

Wagilewicz Teresa – Poezja jako mowa aniołów. Część 1. Biogram

Literatura

Teresa Wagilewicz – ur. w 1951 r. w Świdnicy. Poetka. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Wrocławskim. Jest autorką trzech tomików poetyckich – „Dzban czystej wody” (1993), „Anioły nie śpią” (2001), „Widok 21” (2012) – oraz cyklu baśni, które powstały w ramach stypendium artystycznego Prezydenta Świdnicy, „Baśnie Świdnickie” (2009). Wielokrotnie nagradzana w konkursach literackich, m.in. I […]

Wagilewicz Teresa – Poezja jako mowa aniołów. Część 2. Posłowie do tomiku „Dzban czystej wody” ▪ Janusz Kryszak

Literatura

W wierszach Teresy Wagilewicz wszechwładnie panuje potrzeba takiego filtrowania rzeczywistości, by można było uzyskać klarownie czysty, złożony z kilku linii, rysunek świata. Rysunek sprowadzony do elementarnego wzoru estetycznego, jaki, zdaniem autorki, wpisany jest głęboko w wewnętrzną strukturę wszystkich rzeczy. Stąd zwięzłość wierszy, lapidarność mowy ocierająca się o aforystyczność, asceza w doborze składników zewnętrznego świata, ograniczony […]

Wagilewicz Teresa – Poezja jako mowa aniołów. Część 3. O poezji sen na jawie ▪ Agnieszka Szymkiewicz

Literatura

Literatura w całej swojej wyjątkowości i elitarności (kto bowiem czyta dla przyjemności Słowackiego?) roztacza nad nielicznymi (tu mogę się mylić) parasol chroniący przed zwykłością, jednostajnością i materialnością dnia naszego powszedniego. Poezja to też literatura, czasem nawet przedmiot badań naukowych, ale ona to doprawdy nie tylko parasol, ale i mikroskop, i szklany klosz, i gąszcz mniej […]

Wagilewicz Teresa – Poezja jako mowa aniołów. Część 4. W oficynie ▪ Mieczysław Orski

Literatura

Teresa Wagilewicz, która po dłuższym okresie stażu „publikacyjnego” w prasie debiutowała nagrodzonym w toruńskim konkursie literackim tomikiem „Dzban czystej wody” (Wojewódzki Dom Kultury, Toruń 1993), a obecnie przygotowała do druku następną książeczkę, buduje swe wiersze ze zwięzłych, pozornie nieskomplikowanych enuncjacji lirycznych; jednak prostota zewnętrznego wyrazu skrywa w tych niewielkich tekstach bardzo esencjonalną, pogłębioną metaforycznym konceptem […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 1. Biogram

Literatura

Grzegorz Woźny (1975) – poeta, malarz. Współtwórca istniejącego w latach 1996-2001 Świdnickiego Stowarzyszenia Literackiego Logos. Jeden z redaktorów wydawanego w tym samym czasie ogólnopolskiego czasopisma literacko-artystycznego „Arytmia”. Autor książek poetyckich: Każda godzina zdatna do picia (1999), Landszaft. Wiersze z lat 1999-2009 (2010), Miejsca stojące (2013), Chlebem nie popchniesz posiłku (2015) i powieści Nit (2011). Mieszka […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 2. Młody poeta pyta o Alę, która ma kota ▪ Jerzy Pluta

Literatura

Gdy w lecie 1998 roku przeczytałem w maszynopisie zbiór wierszy Grzegorza Woźnego, pod dwuznacznym, choć mało handlowym tytułem „Kiełki przedmiotów”, to prawie się rozczuliłem. I ucieszyłem. Oto teksty młodego poety (rocznik ‘75), któremu znudziło się zapewne (niewątpliwie?) nieustanne podpatrywanie Miłosza, Różewicza, Herberta… (Szymborska natomiast jest poza podejrzeniami.) Nareszcie! – wykrzykuję. Ileż to napisano w ostatnich […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 3. Przez język do rzeczywistości ▪ Bartosz Czarnotta

Literatura

Każda książka jest nade wszystko zbiorem słów, swoistym wyborem z języka. Istnieje zatem ścisły i nierozerwalny związek miedzy już samą możliwością jej napisania, a funkcjonowaniem tego czy innego systemu werbalnego wyrazu. Bez lingwy nie istniałaby literatura, więcej nawet – to lingwa właśnie całą już powstałą, tworzoną czy mającą dopiero powstać literaturę w sobie zawiera. Z […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 4. Człowiek to nie jest piękne zwierzę ▪ Barbara Elmanowska

Literatura

Jestem kobietą z krwi i kości, co nie zmienia faktu, że już od dzieciństwa obserwuję dojrzewającego we mnie równolegle chłopca. Takie rzeczy podobno się kobietom zdarzają. Młodzieniec ten zresztą wyrósł już na mężczyznę i to nie byle jakiego, bo dosyć staroświeckiego, chwilami szarmanckiego. Piszę o tym, bo w „Nicie” Grzegorza Woźnego kwestia zdaje się być […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 5. Jouissance, czyli terytorium trzmiela ▪ Tamara Hebes

Literatura

Grzegorza Woźnego czytelnicy mieli (i nadal mają) okazję poznać jako poetę mającego na koncie dwa tomy wierszy: Każda godzina zdatna do picia (1999) i Landszaft (2010). Trzeba przyznać, że jego poezja nie należy do łatwych w odbiorze, bo poeta lubi penetrować tworzywo językowe we wszystkich możliwych kierunkach, przyglądać się każdemu słowu z osobna, zgłębiać jego […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 6. Miejsca ostateczne ▪ Anna Szołtysek-Grzesikiewicz

Literatura

Poetycki dziennik Grzegorza Woźnego wcale nie pretenduje do sprawozdania z procesu wszechogarniającego rozkładu. Jest raczej – poza byciem faktycznie rejestrem pewnych zajść, o których później – pełnym melancholii (sic!) zbliżaniem się na wyciągnięcie ręki do tych miejsc wszelakich, których dyskretna aura znajdowania się u kresu magnetyzuje przechodnia, widza, uczestnika… Obumieranie zatem w tym sensie pozostaje […]

Woźny Grzegorz – Język w stanie podejrzenia. Część 7. Chlebem nie popchniesz posiłku ▪ Ryszard Mierzejewski

Literatura

Grzegorz Woźny (ur. 1975) – mimo stosunkowo młodego wieku jest postacią znaną w świecie literackim. W latach 1996-2001 działał w Świdnickim Stowarzyszeniu Literackim „Logos”. Współredagował w tym czasie ogólnopolskie czasopismo literacko-artystyczne „Arytmia”. Wydał wcześniej cztery pozycje książkowe, w tym trzy tomiki wierszy: „Każda godzina zdatna do picia” (1999), „Landszaft. Wiersze z lat 1999-2009 (2010) i […]

Scroll to Top